Lente

Even een boodschapje doen. Ik loop in stad over de stoep dicht lang de huizen. Ik passeer gevels en voordeuren van lieve mensen. Van mannen en vrouwen en kinderen die geveltuintjes hebben aangelegd. Van al die plantjes en boompjes in die vierkantecentimetertuintjes reiken de knopjes, voorzien van een piepklein groen puntje, naar de blauwe hemel. Ik kijk omhoog, doe even mijn ogen dicht en laat mijn wangen warmen.

De tulpenboom van het kinderdagverblijf bij mij om de hoek groeit over de schutting en richt zijn dorstige blikken naar de Maas. De stam is nog laag en daardoor kan ik gemakkelijk bij de takken. Ik raak een vuilgrijsgroene, duimdikke knop aan en aai zijn fluwelen schil.
Ik herinner me dat ik als kind eens wilgenkatjes op een stukje karton plakte en zo een zachte ‘platgeslagen’ poes in handen had. Het werkje hing aan de muur en ik ben er vaak naar toe gelopen om het te strelen.
De knoppen van de tulpenboom barsten al een beetje open, bevroren in een moment van aarzeling. Morgen kan de temperatuur vijf graden gedaald zijn en je wilt wel de herfst halen met je bladerpracht.

Ik koop een nieuwe stofdoek en een ramenwisser. Mijn voorjaar kan ook beginnen.