Een, misschien wel dé reden van mijn voorkeur voor de verhalen van Meir
Shalev is de weldadige rijkdom aan beelden, associaties, personages en
situaties. Ze zijn niet zoals die van Hafid Bouazza bijna gewelddadig voor de
geest. Bouazza dwingt je namelijk vrijwel elke zin als een regel uit een
gedicht te lezen. Je moet echt even de tijd nemen om de betekenissen van die
taal tot je door te laten dringen. Taal die zulke complexe herinneringen en
beelden oproept. Oergedachten en onmetelijke hemel- en ruimtespansels. Hou je van
Bouazza’s werk dan wacht je wel meervoudig leesgenot. Men neme een zin, men
leze en verwerke, men leze en verwerke nogmaals, en dan misschien nog wel een derde
keer. Drie boeken voor de prijs van één!
Terug naar Shalev. Hij is eveneens een meester in liefdesverhalen. In
vrijwel al zijn romans proberen zijn personages via ludieke wegen hun geliefde
te voor zich te winnen. Met postduiven en briefjes, spiegels en zon, bijen en honing.
Dit lijken heel voor de hand liggende manieren. En u heeft ze vast zelf
gebruikt, ook in hun moderne versies: tweet, tweet, tweet, ping ping!! Toch zijn
ze dat bij Shalev niet en daar kom ik in andere posts nog op terug. Wel alvast een
voorproefje: in
De vier maaltijden wemelt
het van knalgele briefjes die als kanaries door het dorp fladderen, neerstrijken
op ongehoorde plekken en iedereen gek maken. Wacht u dus voor de meester van de
verleiding.
Tot slot. Verweven met gruwelijkheden die de Joodse en Israëlische
geschiedenis eigen is, zijn Shalevs verfijnde grappen. En die zijn werkelijk
een zegen. In zijn humor zit vervat zijn liefde voor en mededogen met zijn tobbende personages. En wie wil niet met lichtvoetigheid benaderd worden in zijn gevecht
met het leven?
