Een, misschien wel dé reden van mijn voorkeur voor de verhalen van Meir Shalev is de weldadige rijkdom aan beelden, associaties, personages en situaties. Ze zijn niet zoals die van Hafid Bouazza bijna gewelddadig voor de geest. Bouazza dwingt je namelijk vrijwel elke zin als een regel uit een gedicht te lezen. Je moet echt even de tijd nemen om de betekenissen van die taal tot je door te laten dringen. Taal die zulke complexe herinneringen en beelden oproept. Oergedachten en onmetelijke hemel- en ruimtespansels. Hou je van Bouazza’s werk dan wacht je wel meervoudig leesgenot. Men neme een zin, men leze en verwerke, men leze en verwerke nogmaals, en dan misschien nog wel een derde keer. Drie boeken voor de prijs van één!
Terug naar Shalev. Hij is eveneens een meester in liefdesverhalen. In vrijwel al zijn romans proberen zijn personages via ludieke wegen hun geliefde te voor zich te winnen. Met postduiven en briefjes, spiegels en zon, bijen en honing. Dit lijken heel voor de hand liggende manieren. En u heeft ze vast zelf gebruikt, ook in hun moderne versies: tweet, tweet, tweet, ping ping!! Toch zijn ze dat bij Shalev niet en daar kom ik in andere posts nog op terug. Wel alvast een voorproefje: in De vier maaltijden wemelt het van knalgele briefjes die als kanaries door het dorp fladderen, neerstrijken op ongehoorde plekken en iedereen gek maken. Wacht u dus voor de meester van de verleiding.
Tot slot. Verweven met gruwelijkheden die de Joodse en Israëlische geschiedenis eigen is, zijn Shalevs verfijnde grappen. En die zijn werkelijk een zegen. In zijn humor zit vervat zijn liefde voor en mededogen met zijn tobbende personages. En wie wil niet met lichtvoetigheid benaderd worden in zijn gevecht met het leven?
Ik wens volgers een fijne tijd met het lezen van mijn posts. Literatuur en kunst vervullen mijn leven en daarover schrijven vind ik een genoegen. Schrijven en schilderen zijn mijn passies. Momenteel neem ik tijd om te schrijven. Ik vind het fijn om reacties te ontvangen.
BeantwoordenVerwijderen